Գրեգ Լորի
«Եվ նրանց ասաց. «Հունձն առատ է, բայց մշակները՝ քիչ։ Ուստի խնդրեցե՛ք հնձի Տիրոջը, որ իր հնձի համար մշակներ ուղարկի»» (Ղուկ. 10.2):
Բիլլի Գրեհեմը ասել է. «Ավետարանական հունձը միշտ անհետաձգելի է: Մարդկանց և ազգերի ապագան է ամեն պահի որոշվում: Յուրաքանչյուր սերունդ վճռորոշ ու ստրատեգիական կարևորություն ունի: Մենք պատասխանատու չենք անցյալ սերնդի համար և չենք կարող կրել հաջորդ սերնդի համար ողջ պատասխանատվությունը: Սակայն ԱՍՏԾՈ առջև մենք պատասխանատու ենք մեր սերնդի համար...»:
Մենք տեսնում ենք, թե ինչպես է գործում այս սկզբունքը Գործք առաքելոց գրքում, որտեղ Պողոսն ու Պետրոսը հանձնում են էստաֆետային փայտիկը հաջորդ սերնդին, որն էլ իր հերթին փոխանցում է այն հաջորդին և այդպես շարունակ:
ՀԻՍՈՒՍԸ հանձնարարել է մեզ գնալ և աշակերտել բոլոր ազգերը (տես՝ Մատթ. 28.18-20): Բայց խնդիրը նրանում է, որ հունձն առատ է, իսկ մշակները՝ քիչ: Հաճախ մշակները դաշտում աշխատելու փոխարեն քնած են: Առակաց 10.5-ում ասվում է. «Նա, ով ամռանն է հավաքում, ուշիմ որդի է. Հնձի ժամանակ խորունկ քնողը, ամաչեցնող որդի է»: Այստեղ թեև խոսվում է հացահատիկի հնձի և աշխատասեր մշակ լինելու մասին, սակայն այն կարող է վերաբերել նաև հոգիների հնձին:
Երբեմն հնձի ժամանակ մեր քնած լինելու պատճառն այն է, որ կուշտ կերած ենք: Մեր ուշադրությունը սևեռված է հաջորդ կերակրի վրա, որը կարող է լինել հաջորդ Աստվածաշնչի սերտողության ժամը կամ հաջորդ պատգամը: Մենք միշտ վերցնում ենք և շատ քիչ ենք մտածում տալու մասին: Եթե շարունակենք այդպես ապրել, ապա ամենայն հավանականությամբ մենք կվերածվենք հոգևոր գիրուկների:
Մենք պետք է ձեռք մեկնենք մեր սերնդին: Յուրաքանչյուրս ունի իր ազդեցության շրջանակը՝ ընկերներ, հարևաններ, աշխատակիցներ և ընտանիք:
Սա է իմ հարցը. Դու ուշի՞մ զավակ ես, ով գործում է դաշտում, թե՞ քնած ես հնձի ժամանակ:
No comments:
Post a Comment