(Մ. Հակաբի/Ս․ Լոքրիջ)
Այս զարմանահրաշ հովիվը և հայտնի հոգևոր հսկան հաճախ էր ելույթ ունենում Բիլի Գրեհեմի ավետարանչական դպրոցներում, ինչպես նաև աշխարհի տարբեր երկրներում անցկացվող համաժողովներում։ Նրա՝ Հարության օրվա պատգամը ես առաջին անգամ լսեցի աուդիոժապավենի վրա դեռ 1970-ականներին: Մինչ օրս այն հնչում է իմ հոգում: Ոչ ոք չի կարող դա մատուցել այնպես, ինչպես դոկտոր Լոքրիջը: Ուզում եմ ձեզ հետ կիսվել նրա անմոռանալի պատգամից մի հատվածով:
Գ․ Լորի
«Սակայն Տիրոջ օրը գողի (գիշերվա գողի) պես պիտի գա: Այդ ժամանակ երկինքը շառաչյունով պիտի անցնի, տարրերը հրով կիզված պիտի լուծվեն, և երկիրն ու նրա վրա եղած գործերն էլ պիտի այրվեն։ Քանի որ այս ամենը պիտի քանդվի, ինչպիսի՜ սուրբ և աստվածապաշտ կյանքով պիտի ապրեք՝ սպասելով և շտապեցնելով Աստծո օրվա գալուստը, երբ երկինքը կրակով բռնված պիտի քանդվի, և տարրերը հրկիզվելով պիտի լուծվեն» (Բ. Պետրոս 3:10-12):
(Աղբյուրը՝ Greg Laurie- What Happens Beyond the Grave?; Don Stewart- What Happens One Second After We Die?, Resurrection And Judgment, Heaven: The Final Destination For Believers)
Գ. Լորի
«Քո աչքերը տեսան իմ կազմվածքը, որ անպատրաստ էր դեռ, և բոլոր անդամներս քո գրքում արձանագրված էին, որոնք ժամանակին պիտի կազմվեին, երբ դեռ նրանցից ոչ մեկը չկար» (Սաղմոս 139:16):
Անկասկած, մարդն Աստծո մեծագույն ստեղծագործությունն է: Մենք արարչագործության թագն ենք: Սաղմոսերգու Դավիթը գրել է Աստծո ստեղծած մարդկային մարմնի բարդության մասին. «Որովհետև դու ստեղծեցիր իմ ներքին անդամները և դու ծածկեցիր ինձ իմ մոր որովայնում։ Գոհանում եմ քեզնից, որովհետև ահավոր և զարմանալի կերպով ստեղծվեցի: Սքանչելի են քո գործերը, և իմ անձը դա լավ գիտի» (Սաղմ. 139:13-14):
Գ. Լորի
«Մի՞թե Տիրոջ առջև ողջակեզներն ու զոհերը Տիրոջ ձայնին հնազանդվելու չափ հաճելի են: Հնազանդությունը ավելի լավ է զոհից, և խոսքին ուշադիր լինելը՝ խոյերի ճարպից» (Ա. Թագ. 15:22)։
Սավուղ թագավորի համար իրավիճակը փոխվում էր վատից դեպի ավելի վատ: Նա արդեն անհնազանդություն էր ցուցաբերել Աստծո հանդեպ՝ զոհ մատուցելով Սամուել մարգարեի փոխարեն։ Իսկ այժմ մեկ այլ հարցում նա մասամբ էր հնազանդվել Աստծուն:
Գ. Լորի
«ՏԻՐՈ՛ՋԸ տվեք իր անվան փառքը: Ընծա՛ բերեք և մտեք Նրա ներկայության մեջ»
(Ա. Մնաց. 16:29):
Եթե դուք երբևէ խաղացել եք Մոնոպոլիա խաղը, ապա տեսել եք, թե ինչ տարբեր ռազմավարություններ են կիրառում մարդիկ հաղթելու համար: Որոշ մարդիկ գնում են տախտակի վրա գտնվող ողջ գույքը՝ այն հույսով, որ իրենց հակառակորդներին դուրս կմղեն բիզնեսից: Մյուսները խնայում են գումարը՝ հուսալով, որ կկարողանան հյուրանոցներ տեղադրել և այդ կերպ մեծ գումար վաստակել։
Սակայն երբ խաղն ավարտվում է, նրանց շահումները նույնպես անհետանում են:
Գ. Լորի
«Բայց երբ ժամանակի լրումը հասավ, Աստված ուղարկեց իր Որդուն, որը կնոջից ծնվեց ու օրենքի ներքո եղավ (Օրենքի տակ մտավ), որպեսզի փրկագնի օրենքի տակ եղողներին. որպեսզի մենք որդեգրությո՛ւն ընդունենք» (Գաղ. 4:4-5)։
Հիսուս Քրիստոսի ծնունդը բաժանեց մարդկության ժամանակը: Հռոմն այդ պահին վերահսկում էր աշխարհի մեծ մասը: Pax Romana-ն (Հռոմեական խաղաղություն)՝ Հռոմեական կայսրության օրոք խաղաղության ժամանակաշրջան էր՝ դաժան խաղաղության ժամանակաշրջան: Հռոմեացիներին ամենից շատ հետաքրքրում էր երկու բան՝ հնազանդություն Հռոմին և հարստության կայուն հոսք դեպի հռոմեական գանձարան:
Հարց.
- Արդյո՞ք քրիստոնյային հարիր է 109-րդ սաղմոս-աղոթքը բարձրացնել առ Աստված:
Հակիրճ պատասխան. Հովիվ Հ. Հալլաջյան
Սաղմոս 109-ը բազում քրիստոնյաների մտահոգության տեղիք է տալիս: Շատերը փորձում են խուսափել այն կարդալուց: Սաղմոսում խոսվում է թշնամու կործանման և վրեժխնդրության մասին: Ակամա հիշում ենք Մատթեոսի ավետարանում՝ Լեռան քարոզում ասվածը. «Սիրե՛ք ձեր թշնամիներին, օրհնե՛ք ձեզ անիծողներին, բարի՛ք արեք ձեզ ատողներին և աղոթե՛ք ձեզ չարչարողների ու հալածողների համար, որպեսզի լինեք ձեր երկնավոր Հոր որդիները....» (Մատթ. 5:43-45):
Այս երկու հատվածները համեմատության արդյունքում կարծես շփոթմունք է առաջանում: Կարծում եմ՝ վերլուծությունից հետո այլևս տարակուսանք չի լինի:
Երբ ընթերցում ենք Սաղմոս109-ը, տեսնում ենք, որ հեղինակը Դավիթ թագավորն է, ով ներկայացնում է ԱՍՏԾՈ ժողովրդին: Սաղմոսում նա ի նկատի ունի թշնամական զորքերը, որ կոտորելու էին Աստծո ժողովրդին: Սա անհատական աղոթք չէ: Դավիթ թագավորը ներկայացնում է ազգը և խնդրում Աստծուն սաստել, պատժել թշնամուն, որպեսզի իր ժողովուրդը փրկվի:
Եվ երբեք սխալ չէ նմանատիպ աղոթքներ բարձրացնել առ Աստված: Օրինակ այս պահին մենք աղոթում ենք Աստծուն, որպեսզի հանդիմանի չարը, սաստի թշնամուն: Այսօր 109-րդ սաղմոսը շատ տեղին է, որպեսզի հայերը բարձրացնեն առ Աստված:
Անդրադառնալով Մատթեոսի ավետարանին, որտեղ Հիսուսն ասում է, որ սիրենք մեր թշնամիներին և այլն, հատվածը կարծես ավելի շատ անհատական բնույթ է կրում և ոչ ազգային:
Նկատի ունենանք, որ 109-րդ սաղմոսը նաև մարգարեական բնույթ կրող սաղմոս է (երբ դատաստանի առջև կանգնեն, Աստված արդար դատաստան տեսնի):
Ցեղասպան նպատակներ ունեցող թշնամու դեմ այս սաղմոս-աղոթքը առ Աստված բարձրացնելը սուրբգրային է:
Գ. Լորի
Հիսուսին անձամբ ճանաչելուց և Նրա հետ քայլելուց բացի քրիստոնեական կյանքի ամենամեծ օրհնություններից մեկը որևէ այլ մարդու դեպի Հիսուս Քրիստոսն առաջնորդելն է: Լավ լուրն այն է, որ Աստված ցանկանում է օգտագործել ոչ միայն հովիվներին, միսիոներներին և ավետարանիչներին, այլ հենց քեզ՝ որպես ուրիշների հետ խոսելու իր գործիք:
Հիսուսը մեզ տվեց հետևյալ պատգամը. ««Ուրեմն գնացեք, աշակերտեցեք բոլոր ազգերը, մկրտեք նրանց Հոր, Որդու և Սուրբ Հոգու անունով: Սովորեցրեք նրանց պահել այն ամենը, ինչ պատվիրեցի ձեզ: Եվ ահա ամեն օր ես ձեզ հետ եմ, մինչև աշխարհի վախճանը»: Ամէն» (Մատթ. 28:19-20):
Այս հիանալի պատգամը հայտնի է որպես «մեծ առաքելություն/հանձնարարություն», սակայն շատ քրիստոնյաներ դրան վերբերվում են կարծես «մեծ առաջարկության»:
Հավատքը բաժնեկցելը ոչ միայն Հիսուսի ցանկությունն է, այլ նրա հանձնարարությունը:
Ա. Պետրոսի 3:15-16-ը մեզ ասում է, որ միշտ պատրաստ լինենք պատասխանելու յուրաքանչյուր մարդու, ով մեզ կհարցնի մեր մեջ եղած հույսի պատճառը: Ահա մի քանի հատվածներ Աստծո Խոսքից, որոնք կօգնեն մեզ բաժնեկցել մեր հավատքը.
Գ. Լորի
«Եվ ահա սա է դատապարտությունը. լույսը աշխարհ եկավ, բայց մարդիկ խավարը լույսից ավելի սիրեցին, քանի որ իրենց գործերը չար էին» (Հովհ. 3:19):
Անգլիացի հոգևորական Ուլիամ Ֆարարը գրել է. «Ես ընդամենը մի հոգի եմ, սակայն արդեն իսկ մի հոգի: Ես չեմ կարող ամեն ինչ անել, սակայն կարող եմ ինչ-որ բան անել: Այն, ինչ կարող եմ անել, պետք է անեմ: Եվ այն, ինչ պետք է անեմ, Աստծո շնորհով, ես կանեմ»:
Ի՞նչ կարող է անել մի մարդը: Շատ բան:
Աստվածաշունչը պատմում է մի կնոջ մասին, ով փրկել է մի ողջ ազգ: Խոսքը Եսթերի մասին է, ով գեղեցկության մրցույթում հաղթելուց հետո դարձավ Մարա-Պարսկական կայսրության թագուհին։
Ունենալով շատ ազդեցիկ դիրք՝ Եսթերը, որ հրեա էր, տեղեկանում է, որ իր ժողովուրդը կանգնած է լուրջ սպառնալիքի առաջ։ Համան անունով մի չար մարդ ծրագրել էր դավադրություն՝ ոչնչացնելու կայսրության բոլոր հրեաներին։
Եսթերը մտածում էր դիմել Ասուերոս թագավորին իր ժողովրդի անունից։ Բայց այդպես վարվելով՝ նա վտանգի կենթարկեր սեփական կյանքը։ Թագավորը կարող էր նրան մահապատժի ենթարկել առանց հրավերի իրեն մոտենալու համար։
Բայց նրա զարմիկ Մուրթքեն նրան մի հաղորդագրություն ուղարկեց, որտեղ ասվում էր. «Մի՛ կարծիր, թե թագավորի տանը լինելով՝ բոլոր հրեաներից միայն դու ես փրկվելու: Եթե դու այս պահին լռես, մի այլ տեղից հրեաների համար օգնություն և փրկություն կգա, բայց դու և քո հոր տունը կկորչեք, և ո՛վ գիտե, թերևս մի այսպիսի ժամանակի համար ես դու թագուհի դարձել» (Եսթ. 4:13-14)։
Այլ կերպ ասած՝ «Եսթեր, միայն դու չես, ում Աստված կարող է օգտագործել: Սակայն դու հկամարձակվե՞ս դառնալ այն անձը, ում Աստված կօգտագործի հզոր կերպով»:
Եվ Եսթերը դարձավ այդ անձը: Արդյունքում հրեա ժողովուրդը փրկվեց: Մի անձ դարձավ այն ազդակը, որ կորուստը փոխեց փրկության:
Դու նույնպես կարող ես կարևոր փոփոխության միջոց հանդիսանալ: Կայացրո՛ւ որոշում լինելու Աստծո ներկայացուցիչը, որի համար Հիսուսը քեզ կանչել է. «Դուք եք աշխարհի լույսը. մի քաղաք, որ լեռան վրա է կառուցված, չի կարող թաքնվել» (Մատթ. 5:14):
Մենք ապրում ենք մութ աշխարհում, որտեղ մարդիկ հարմարավետ են զգում մթության մեջ: Նրանք վարժվել են մթությանը։
Սակայն մի փոքր լույսը կարող է շատ բան փոխել:
1789 թվականին Բաստիլի գրավումից հետո պատմություն տարածվեց մի բանտարկյալի մասին, որը տարիներ շարունակ փակված էր եղել մութ, անշուք զնդանում: Երբ նրան ազատ արձակեցին և դուրս բերեցին Փարիզ, արևի լուսի ներքո հայտնվելով՝ նա աղաչեց իրեն բանտ վերադարձնել: Նրա աչքերը չէին դիմանում արևի պայծառությանը։ Նրա միակ ցանկությունն էր մեռնել հենց այն մթության մեջ, որտեղ նա գերի էր եղել:
Այսօր շատ մարդիկ հենց այդ վիճակում են: Նրանք ապրում են մթության մեջ, և այնտեղ իրենց հարմարավետ է։ Բայց Աստվածաշունչն ասում է, որ երբ գալիս ենք Քրիստոսին, մենք «խավարից դառնում ենք դեպի լույս և Սատանայի իշխանությունից դեպի Աստված» (Գործք 26:18):
Մենք պետք է փայլեցնենք Հիսուս Քրիստոսի լույսը մեր խավար աշխարհի մեջ: Մենք պետք է լրջորեն վերաբերվենք դրան և ձգտենք ամեն հնարավոր պահի փոփոխություն մտցնել մեր շրջապատում, որտեղ էլ լիենք:
Յուրաքանչյուրս կարող է մի բան փոխել: Ամեն մեկս ռազմավարական կարևոր դեր ունի:
ՀԱՓՇՏԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ՝ ԲԱՑԱՀԱՅՏՎԱԾ – ՄԱՐԱՆԱԹԱ (2)
Հովիվ՝ Հ. Հալաջյան
Գ. Լորի
Փողը կարևոր թեմա է Աստվածաշնչում: Դա Հիսուսի պատմած առակների գրեթե կեսի հիմնական թեման է։ Որպեսզի պատկերացնեք, թե ինչպես է դա համեմատվում այլ թեմաների հետ, ասենք, որ Սուրբ Գրքում կա մոտ 500 համարներ աղոթքի վերաբերյալ, 500-ից քիչ՝ հավատքի և ավելի քան 2000 համարներ փողի մասին:
Դուք կարող եք մտածել, թե ինչ կապ ունի փողը Ձեր հավատքի հետ: Պատասխանը՝ շատ մեծ: Հիսուս Քրիստոսը ցանկանում է լինել Տերը (կառավարել) Ձեր կյանքի բոլոր ասպեկտների, ներառյալ՝ Ձեր ֆինանսների: Մարտին Լյութերը նկատել է. «Անհրաժեշտ է երեք դարձ՝ սրտի փոխակերպում, մտքի փոխակերպում և քսակի [դրամապանակի] փոխակերպում»։
Երբ մենք ճաշակենք «քսակի փոխակերպումը» և մեր ֆինանսներից ազատորեն տրամադրենք Տիրոջ գործին (մեր եկեղեցուն, միսիոներներին կամ ծառայությանը), մենք կկատարենք հնարավոր լավագույն ներդրումը` հավերժական շահաբաժիններով: Քննենք որոշ հարցեր հարստության և նվիրատվության վերաբերյալ:
• Սիրո՞ւմ ես փող
- Տիրոջ օրհնությունն է, որ հարստացնում է և ցավ չի ավելացնում դրա հետ (Առակաց 10:22):
• Ինչո՞ւ պետք է տալ Աստծուն
- Մի՞թե մարդ Աստծուն կկողոպտի. սակայն դուք ինձ կողոպտեցիք։ Դուք ասում եք. “Քեզնից ի՞նչ ենք կողոպտել”. - տասանորդի և բարձրացման ընծայի մեջ։ Դուք անեծքով պատժված եք, որովհետև ազգովի կողոպտեցիք ինձ։ Ողջ տասանորդը գանձատո՛ւն տարեք, որպեսզի իմ տան մեջ կերակուր լինի: Ուրեմն սրանով ինձ փորձե՛ք,- ասում է Զորքերի Տերը,- թե արդյոք ձեզ համար չե՞մ բացելու երկնքի պատուհանները և օրհնություն հեղելու ձեզ վրա, այնքան շատ, որ բավարար տեղ չլինի (Մաղաք. 3:8-11 ):
• Ինչպե՞ս պետք է դիտել նյութական հարստությունը
- Ձեզ համար գանձեր մի՛ դիզեք երկրի վրա, որտեղ ցեցն ու ժանգն ապականում են, և որտեղ գողերը պատը ծակում են ու գողանում։ Այլ ձեզ համար երկնքո՛ւմ գանձեր դիզեք, որտեղ ո՛չ ցեցը, ո՛չ ժանգը չեն ապականում, ո՛չ էլ գողերն են պատը ծակում ու գողանում. որովհետև որտեղ ձեր գանձն է, այնտեղ էլ ձեր սիրտը կլինի։ Մարմնի ճրագն աչքն է. արդ, եթե քո աչքը պարզ է, ամբողջ մարմինդ էլ լուսավոր կլինի։ Բայց եթե աչքդ չար է, քո ամբողջ մարմինը խավար կլինի։ Արդ, եթե քո մեջ եղած լույսը խավար է, ապա որքա՜ն է այդ խավարը։
Ոչ ոք չի կարող երկու տիրոջ ծառայել, որովհետև կա՛մ մեկին կատի և մյուսին կսիրի, կա՛մ մեկին կհարի և մյուսին կարհամարհի։ Չեք կարող ծառայել և՛ Աստծուն, և՛ մամոնային։ Ուստի ասում եմ ձեզ. մի՛ մտահոգվեք ձեր անձի համար, թե ի՛նչ պիտի ուտեք կամ ի՛նչ պիտի խմեք, ոչ էլ ձեր մարմնի համար, թե ի՛նչ պիտի հագնեք։ Միթե անձն առավել չէ՞, քան կերակուրը, և մարմինը՝ հագուստից: Նայե՛ք երկնքի թռչուններին, որոնք ո՛չ սերմանում են, ո՛չ հնձում և ո՛չ էլ շտեմարանների մեջ ամբարում, բայց ձեր երկնավոր Հայրը նրանց կերակրում է։ Չէ՞ որ դուք առավել եք, քան նրանք։ Ձեզանից ո՞վ կարող է մտահոգվելով իր հասակի վրա ևս մի կանգուն ավելացնել։ Եվ ինչո՞ւ եք մտահոգվում հագուստի համար. նայե՛ք վայրի շուշաններին՝ ինչպե՛ս են աճում. ո՛չ աշխատում են, ո՛չ էլ մանում։ Ասում եմ ձեզ, որ նույնիսկ Սողոմոնը իր ամբողջ փառքի մեջ նրանցից ոչ մեկի պես չհագնվեց։ Իսկ եթե դաշտի խոտին, որ այսօր կա, բայց վաղը հնոցն է գցվում, Աստված այդպես է հագցնում, որքա՜ն առավել ձե՛զ կհագցնի, թերահավատնե՛ր։ Ուրեմն մի՛ մտահոգվեք ասելով՝ ի՛նչ ենք ուտելու կամ ի՛նչ ենք խմելու կամ ի՛նչ ենք հագնելու, որովհետև այդ ամենը հեթանոսներն են փնտրում. որովհետև ձեր երկնավոր Հայրը գիտի, որ դուք այդ ամենի կարիքն ունեք։ Դուք նախ Աստծու արքայությունն ու նրա արդարությո՛ւնը փնտրեք, և այդ ամենը ավելիով ձեզ կտրվի։ Արդ, վաղվա մասին մի՛ մտահոգվեք, որովհետև վաղվա օրը պիտի հոգա իր համար. Բավական է օրվան իր անձկությունը (Մատթ. 6:19-34):
• Որքա՞ն է պետք տալ
- Հիսուսը, գանձանակի դիմաց նստած, նայում էր, թե ժողովուրդն ինչպես էր գանձանակի մեջ փող գցում։ Շատ հարուստներ մեծ գումար գցեցին: Մի աղքատ այրի կին եկավ, երկու լումա գցեց, այսինքն՝ մի նաքարակիտ (քառորդ դրամ)։ Հիսուսն աշակերտներին իր մոտ կանչեց ու նրանց ասաց. «Ճշմարիտ եմ ասում ձեզ, որ այս աղքատ այրին ավելի շատ գցեց գանձանակի մեջ, քան մյուսները, որովհետև բոլորն իրենց ավելացածից գցեցին, մինչդեռ նա, չքավոր լինելով, գցեց այն, ինչ ուներ՝ իր ամբողջ ապրուստը» (Մարկ 12:41-44):
• Որքա՞ն առատաձեռն պետք է լինել:
- Արդ, եղբայրնե՛ր, ձեզ տեղեկացնում ենք Աստծու շնորհի մասին, որ տրված է Մակեդոնիայի եկեղեցիներին։ Թե ինչպես նեղության մեծ փորձության մեջ նրանց առատ ուրախությունը և ծանր աղքատությունը ճոխացան իրենց հարուստ առատաձեռնությամբ: Արդ վկայում եմ, որ իրենց կարողության չափ, կարողությունից էլ ավելի հոժար կամքով, մեծ աղաչանքով խնդրում էին մեզ, որ ընդունենք շնորհը և սրբերի համար մատուցվող ծառայությունը։ Եվ ոչ թե արեցին այնքան, որքան ակնկալում էինք, այլ իրենց նվիրեցին նախ Տիրոջը, ապա մեզ՝ Աստծու կամքով։ Մենք էլ Տիտոսին աղաչեցինք, որ ինչպես նախապես սկսել էր, այնպես էլ այդ շնորհը ձեր մեջ ավարտին հասցնի։
Հետևաբար, ինչպես դուք ճոխացած եք ամեն բանով՝ հավատով, խոսքով, գիտությամբ, ամեն ջանքով և մեր հանդեպ ձեր սիրով, ճոխացեք նաև այդ շնորհով։
Ոչ թե հրամայելով եմ ասում, այլ ուրիշների ջանասիրության առիթով և փորձելու ձեր սիրո անկեղծությունը: Որովհետև գիտեք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի շնորհը, որ թեպետ հարուստ էր, ձեզ համար աղքատացավ, որպեսզի դուք Նրա աղքատանալով հարստանաք։ Եվ այս մասին կարծիք եմ հայտնում, որովհետև սա ձեզ օգտակար է. Դուք, որ առաջինը սկսեցիք անցյալ տարվանից ոչ միայն անել, այլև կամենալ: Հիմա ձեռնարկե՛ք այն իրագործել, որպեսզի ինչպես որ հոժարությամբ կամեցաք, այնպես էլ իրագործեք ձեր ունեցած չափով։ Որովհետև եթե նախապես հոժարություն լինի, տալն ընդունելի է ունեցածի չափով և ոչ թե չունեցածի չափով։
Քանի որ ես չեմ ցանկանում, որ ուրիշները հանգիստ լինեն և դուք տառապեք, այլ թող հավասարությամբ լինի։ Ներկայումս ձեր առատությունը թող նրանց պակասությանը ծառայի, որպեսզի նրանց առատությունն էլ ձեր պակասությանը ծառայի մի օր, և այսպես հավասարություն լինի: Ինչպես որ գրված է. «Ով շատ հավաքեց, նրանը չավելացավ, իսկ ով քիչ հավաքեց, նրանը չպակասեց» (Բ. Կորնթ. 8:1-15):
• Որո՞նք են տալու առավելությունները:
- Բայց սա իմացեք, թե ով խնայողաբար է սերմանում, խնայողաբար էլ կհնձի, իսկ ով առատությամբ է սերմանում, առատությամբ էլ կհնձի։ Ամեն մեկը թող ըստ իր սրտի հոժարության տա և ոչ թե տրտմությամբ կամ հարկադրաբար, որովհետև Աստված սիրում է ցնծությամբ տվողին։ Եվ Աստված կարող է ամեն շնորհ առատացնել ձեր մեջ, որպեսզի դուք ամեն բանում միշտ լիովին ինքնաբավ լինելով՝ ճոխանաք ամեն բարի գործով, ինչպես որ գրված է. «Բաժանեց և աղքատներին տվեց. Նրա արդարությունը մնում է հավիտյան»:
Ուրեմն նա, ով սերմ ցանողին սերմ է հայթայթում և ուտելու հաց, ձեզ համար էլ կհայթայթի ու կբազմացնի ձեր հունդը և ձեր արդարության պտուղները կաճեցնի։ Ամեն ինչում հարստացած եք ամեն տեսակ առատաձեռնությամբ, ինչը որ մեր միջոցով շնորհակալություն է առաջացնում Աստծո հանդեպ, որովհետև այս պաշտոնի սպասարկումը ոչ միայն սրբերի կարիքներն է բավարարում, այլև Աստծուն ուղղված գոհաբանությունն է շատացնում։ Այս սպասարկության փորձառությամբ նրանք փառավորում են Աստծուն՝ Քրիստոսի ավետարանին ձեր դավանած հնազանդության համար, նաև ձեր առատաձեռն բաժնեկցման համար նրանց և բոլոր մարդկանց հետ: Եվ ձեզ համար աղոթելով՝ փափագում են ձեզ տեսնել այն գերազանց շնորհի համար, որ ձեր մեջ է (Բ. Կորնթ. 9:6-14):
• Կարո՞ղ եք վայելել հարստությունը:
- Սակայն բարեպաշտությունը գոհունակության հետ միասին մեծ շահ է։ Որովհետև ոչինչ չենք բերել այս աշխարհ և անկնհայտ է, որ ոչինչ էլ չենք կարող տանել։ Ուստի կերակուր և հագուստ ունենալով՝ բավարարվենք դրանցով։ Իսկ ովքեր ուզում են հարստանալ, փորձության, որոգայթի և բազում անմիտ և վնասակար ցանկությունների մեջ են ընկնում, որոնք մարդկանց ընկղմում են կործանումի և կորստյան մեջ։ Որովհետև բոլոր չարիքների արմատը արծաթասիրությունն է, որին ձգտելով՝ ոմանք հավատից մոլորվեցին ու իրենք իրենց բազում ցավեր պատճառեցին։
Բայց դու, ո՛վ մարդ Աստծու, փախի՛ր դրանցից և հետևի՛ր արդարությանը, աստվածապաշտությանը, հավատին, սիրուն, համբերությանն ու հեզությանը։
Հավատի բարի պատերա՛զմ մղիր, բռնի՛ր հավիտենական կյանքը, որի համար կանչվեցիր և բազում վկաների առաջ բարի դավանանքը դավանեցիր։
Պատվիրում եմ քեզ Աստծու առաջ, որ ամեն ինչի կենսատուն է, և Քրիստոս Հիսուսի առաջ, որ Պոնտացի Պիղատոսի առջև բարի դավանությունը վկայեց, որ պահես այս պատվիրանը՝ ապրելով անբիծ ու անարատ մինչև մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի հայտնությունը, որ իր ժամանակին ցույց կտա Երանելին ու միակ Հզորը, Թագավորների Թագավորն ու Տերերի Տերը: Միայն Նա՛ ունի անմահությունը և բնակվում է անմերձենալի լույսի մեջ: Նրան մարդկանցից ոչ ոք չի տեսել ու ոչ էլ կարող է տեսնել։ Նրան պատիվ ու զորություն հավիտյանս։ Ամեն։
Այս աշխարհի հարուստներին պատվիրի՛ր, որ մեծամիտ չլինեն և ոչ էլ հույսը դնեն ունայն հարստության վրա, այլ Աստծու վրա, որ վայելելու համար ամեն բան առատապես տալիս է մեզ։ Թող բարիք գործեն, բարի գործերով հարստանան, առատաձեռն լինեն և ուրիշի կարիքներին հաղորդակից լինեն՝ իրենք իրենց համար լավ հիմք դնելով իբր պահեստ ապագայի համար, որպեսզի բռնեն հավիտենական կյանքը (Ա. Տիմ. 6:6-19):
Գ. Լորի
«Այն ինձանից ոչ ոք չի վերցնում, այլ ես ինքս եմ այն տալիս: Ես իշխանություն ունեմ այն տալու և իշխանություն ունեմ վերստին այն վերցնելու. ես այս պատվերն իմ Հորից եմ ստացել» (Հովհ.10:18):
Երբեմն լսում ենք կարծիքներ, թե Հիսուսի խաչելության համար պատասխանատու են որոշ մարդիկ, մասնավորապես՝ հրեաները: Սակայն յուրաքանչյուր ոք, ով պնդում է, թե Աստվածաշունչը նման բան է սովորեցնում կամ մեղադրում է հրեաներին խաչելության համար, աղավաղում է Սուրբ Գիրքը:
Ճիշտ է, հրեա առաջնորդները և հռոմեացի պաշտոնյաները, ովքեր ի կատար ածեցին Հիսուսի խաչելությունը, մեղավոր են իրենց մեղքի համար: Բայց Հայր Աստված նախօրոք էր սահմանել, թե ինչպես և երբ է Իր Որդին մահանալու:
Երբ Հիսուսը խոսում էր փարիսեցի Նիկոդեմոսի հետ, ասաց. «Եվ ինչպես Մովսեսը բարձրացրեց օձը անապատի մեջ, այնպես էլ պետք է բարձրանա Մարդու Որդին, որպեսզի ով որ հավատա Նրան, չկորչի, այլ ուենանա հավիտենական կյանքը» (Հովհ. 3:14-15):
Իսկ Մարկոսի 8:31-ում ասվում է. «Հիսուսը սկսեց նրանց ուսուցանել. «Պետք է, որ Մարդու Որդին շատ չարչարվի, մերժվի երեցներից, քահանայապետներից ու դպիրներից, պետք է սպանվի և երեք օր հետո հարություն առնի»»:
Ուշադրություն դարձրեք, որ երկու դեպքում էլ Հիսուսն օգտագործեց «պետք է» բառը։ Սա խոսում է անհրաժեշտության մասին։ Հիսուսը պետք է մահանար խաչի վրա: Բայց արդյո՞ք Նա կանխագուշակում էր, որ ինքը հանգամանքների զոհ է դառնալու և արդյունքում խաչվելու:
ՈՉ: Հիսուսը խոսում էր Հայր Աստծո ծրագրի և նպատակի մասին: Դա պատահականություն կամ սխալ չէր. Ոչ էլ անակնկալ էր դա: Հիսուսը հստակ գիտեր, թե ինչ էր սպասվում:
Հիսուսն ասաց. «Այն ինձանից ոչ ոք չի վերցնում, այլ ես ինքս եմ այն տալիս: Ես իշխանություն ունեմ այն տալու և իշխանություն ունեմ վերստին այն վերցնելու. ես այս պատվերն իմ Հորից եմ ստացել» (Հովհ.10:18):
Հիսուսը լիովին տնօրինում էր իրավիճակը, երբ գնաց դեպի խաչը: Նրա մահը խոնարհ հնազանդության դրսևորում էր իր Հոր կամքի հանդեպ:
Գ. Լորի
Հաճախ, երբ Հիսուսը հրաշք էր գործում, ասում էր հետևյալը. «Ոչ ոքի մի ասեք: Իմ ժամանակը դեռ չի եկել»։
Բայց, ի վերջո, եկավ Նրա ժամանակը.ժամանակը, որ Նա գնա և կամավոր մահանա խաչի վրա: Եվ այն օրը, երբ մենք նշում ենք Ծաղկազարդը, Հիսուսն արեց մի բան, որը մեծ ուշադրություն գրավեց: Նա ավանակի վրա մտավ Երուսաղեմ:
Այժմ մեզ կարող է տարօրինակ թվալ, որ Հիսուսը Երուսաղեմ մտավ այդ խոնարհ արարածի վրա: Մեր տեսանկյունից, երևի ավելի տեղին կլիներ արաբական հովատակը:
Սակայն թե՛ հռոմեացիներին և թե՛ հրեաներին այդ արարքի իմաստը շատ հասկանալի էր: Դա կատարյալ ընտրություն էր։ Հռոմեական մշակույթում պատերազմից հաղթական վերադարձող հերոսը քաղաք էր մտնում էշի վրա հեծած, և ամբոխը արմավենու ճյուղեր էր դնում նրա առջև։ Հռոմեացիների ընկալմամբ Հիսուսն իրեն թագավոր էր հռչակում:
Իսկ հրեաները գիտեին, որ Մեսիան գալու է էշի վրա հեծած: Խոսելով Զաքարիա մարգարեի միջոցով՝ Աստված ասել էր. «Մեծապես ուրախացի՛ր, ո՜վ Սիոնի դուստր, ցնծությամբ աղաղակի՛ր, ո՜վ Երուսաղեմի դուստր: Ահա թագավորդ քեզ մոտ է գալիս. Նա արդար է ու փրկիչ, հեզ է և էշի վրա հեծած, էշի ձագի՝ ավանակի վրա» (Զաքար. 9:9»:
Սա շատ նշանակալից բան էր, և ժողովուրդը դա հասկացավ։ Սրան ավելացնենք նաև այն փաստը, որ Հիսուսին փնտրում էին: Նրա համար գլխագին կար: Առաջնորդ քահանաները և փարիսեցիները հայտարարել էի, որ Հիսուսի տեղն իմացողն անմիջապես տեղեկացնի այդ մասին:
Հիսուսը հստակ քայլեր էր կատարում: Հռոմեացիներին Նա իրեն հռչակում էր որպես հաղթող, իսկ հրեաներին՝ որպես Մեսիա: Հիսուսը Երուսաղեմ չմտավ որպես անօգնական զոհ։ Նա ժամանեց որպես հզոր հաղթող՝ քաջաբար մտնելով ճակատամարտի դաշտ:
Գ. Լորի
Իսկական քրիստոնյա լինելու ապացույցը փոխված կյանքն է: Բրիտանացի մեծ քարոզիչ Չարլզ Հադդոն Սփուրջենը մի անգամ ասել է. «Ի՞նչ արժեք ունի այն շնորհը, որը ես դավանում եմ, թե ստացել եմ, եթե այն արմատապես չի փոխում իմ ապրելակերպը: Եթե այն չի փոխում իմ ապրելակերպը, ապա այն երբեք չի փոխի իմ հավիտենական վիճակը»:
Փոփոխված կյանքը սկսվում է Աստծուն հնազանդվելուց: Սա նշանակում է, որ դուք պետք է դադարեք որոշ բաներ անելուց և սկսեք մի շարք այլ բաներ անել: Թեև Աստված սկսում է փոխել ձեր սիրտն ու ցանկությունները, երբ դուք հանձնում եք ձեր կյանքը Նրան, միևնույնն է Նա ձեզ ազատություն է տալիս որոշելու, թե ձեր կյանքի որքան մասն եք հանձնելու Նրա վերահսկողությանը: Բայց սա իմացեք. Ինչ էլ որ «զոհաբերեք»՝ Հիսուս Քրիստոսին հետևելու համար, չի կարող համեմատվել այն ամենի հետ, ինչ Նա կտա ձեզ դրա դիմաց:
Օրինակ, երբ Աստծո համար հրաժարվեք մեղսական վարքից, Նա ձեր մեղքը կփոխարինի ներմամբ և մաքուր խղճով: Տեսնենք, թե Աստվածաշունչն ինչ է ասում Աստծուն հնազանդվելու մասին:
Օր 18
Սուրբ Ծնունդը ուրախության օր է: Սակայն ոմանց մոտ այն կարող է տխուր հուշեր արթնացնել՝ կապված կյանքից հեռացած իրենց սիրելիների հետ:
Սուրբ Ծննդյան առաջին գիշերը, մինչ հովիվները հսկում էին իրենց հոտերը, հրեշտակը բերեց այս բարի լուրը. «Մի՛ վախեցեք, որովհետև ահա՛ ես մեծ ուրախության ավետիս եմ տալիս ձեզ, որ ողջ ժողովրդինն է լինելու» (Ղուկ. 2:10):
Ահա թե ինչպես էր երկինքը նշում առաջին Սուրբ Ծնունդը։ Այս սուրբ գիշերը երկինքը վայրկենապես եկավ երկիր: Երկինքն ու երկիրը միշտ համագոյակից են, սակայն երբեմն կարող են թվալ իրարից հեռու աշխարհներ, իսկ երբեմն էլ՝ բաժանված ընդամենը մի բարակ շղարշով:
Երբ ողբերգություն է տեղի ունենում կամ հիվանդությունը չի ընկրկում, երկինքը կարող է շատ հեռու թվալ: Բայց երբ մենք միանում ենք հրեշտակներին՝ երկրպագելու Աստծուն և տեսնում ենք Աստծուն Իր գերազանց մեծության մեջ, երկինքը շատ մոտ է թվում: Մենք՝ հավատացյալներս, չափազանց մոտ ենք երկքնին: Ինչպես ասում է Դավիթը. «Իմ ու մահվան միջև մի քայլ է մնացել» (Ա. Թագ. 20:3):
Սուրբ Ծնունդը երկնքում ավելի լավ է, քան երկրի վրա: Դա կատարյալ երջանկություն է: Ոչ թե առկայծող լույսեր, այլ հենց երկնքի պայծառ լույսը: Ոչ թե մետաղյա հրեշտակներ ծառերի վրա, այլ Աստծո իրական սուրբ հրեշտակներ շուրջբոլորը:
Հասկանո՞ւմ եք, երկնքում խաղաղություն է տիրում։ Երկրի վրա պատերազմ կա: Երկնքում կատարյալ ներդաշնակություն է: Երկրի վրա հաճախ բախումներ են լինում հարազատների և ընկերների միջև:
Մենք կարիք չունենք տխրելու մեր սիրելիների համար, ովքեր նշում են Սուրբ Ծնունդը երկնքում, թեև տխուր ենք մեր կյանքում նրանց բացակայության համար:
Իսկ ձեր այն սիրելիներին, ովքեր ապրում են այս երկրի վրա, այսօր անպայման ասեք, որ իրենց սիրում եք: Թերևս ձեր ծանոթներից ոմանք հաջորդ Սուրբ Ծնունդին լինեն երկնքում:
ՕՐ 16
Մենք նշում ենք Սուրբ Ծնունդը, որպեսզի ուրախանանք Աստծո կողմից մեզ տրված ամենաթանկ նվերով: Հիսուս Քրիստոսի ծնունդը նվեր է Աստծո կողմից, որն ուղարկվեց ամենախոնարհ պայմաններում, և որին մենք արժանի չէինք: Այս նվերը նաև բացատրում է Աստծո նպատակը մարդկության համար:
Սա պահի տակ արված մի քայլ չէր: Շատ ավելի վաղ, քան կլիներ Բեթլեհեմի ախոռը, քան Ադամն ու Եվան իրար տեսան, նույնիսկ Եդեմի պարտեզի ստեղծումից էլ առաջ, Աստված որոշեց ուղարկել Իր Որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին՝ մեռնելու խաչի վրա մեր մեղքերի համար:
Ի սկզբանե Աստված գիտեր, որ մարդկությունը զրկվելու է Իր փառքից: Ահա թե ինչու Աստվածաշունչը հռչակում է, որ Հիսուս Քրիստոսը մորթվեց աշխարհի սկզբից (Հայտն. 13:8):
Աստված հենց սկզբից որոշում կայացրեց, որ Քրիստոսը գալու է այս երկիր՝ ապրելու, մահանալու և հարություն առնելու մեռելներից: Աստծո նվերը ապացուցում է Նրա՝ մեզ փրկագնելու նպատակը:
Սուրբ Ծննդի իմաստը Հիսուսն է: Հիսուսը մոտեցավ մեզ, որպեսզի մենք կարողանանք մոտենալ Նրան:
Սուրբ Ծնունդը առևտուր անելու և ծառի տակ նվերներ դնելու մասին չէ: Սուրբ Ծնունդը Աստծո տված նվերի մասին է այն խաչափայտի վրա, որտեղ Քրիստոսը մահացավ մեր մեղքերի համար՝ տալով մեզ հավիտենական կյանքի պարգևը:
Ահա սա է Աստծո նվերը: Եվ եթե դու ընդունես այն, սա կլինի քո ամենաուրախ Սուրբ Ծնունդը:
